"Ja!" roept hij, en hij grijpt met z'n hand in het stro van het hok: "Drie eieren!" Voorzichtig pakt hij ze op en doet ze in z'n jaszak -de plek waar de eieren volgens hem het meest beschermd zijn.

In de keuken breken we de eieren boven een kom. Even later eten we er een spinazieomelet van. Heerlijk. De kringloop van het leven, zo dichtbij huis.

Gaat hier nu een streep doorheen?

M'n geliefde stuurt vanmorgen namelijk een bericht door uit de Volkskrant van journalist Maarten Albers: het RIVM onderzocht de eieren van hobbykippen op 60 plekken in Nederland. Wat blijkt: in het merendeel zit een gevaarlijke hoeveelheid pfas. O, jee.

De "eeuwig durende chemicaliën" zijn afkomstig van bijvoorbeeld regenjassen en koekenpannen. Niet alleen rondom Dordrecht/Chemours, maar dus op al die 60 plekken in heel Nederland. De pfas-stoffen hopen zich op in regenwormen, schrijft Maarten, en die verspreiden het door de aarde.

Ook op onze plek in Wageningen? Die kans is dan erg groot. We wonen bovendien in de stad, tussen de mensen met regenjassen.

Ik word verdrietig als ik denk aan die vier witte kipjes -en zoveel meer kippen in Nederland- die net als wij naast microplastics dus ook schadelijke chemicaliën bij zich dragen.

En: we kunnen de eieren dus niet meer eten zonder ons zorgen te maken over een verhoogd risico op "kanker, immuunstoornissen of onvruchtbaarheid". Het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu adviseert supermarkteieren, maar bij mij komen dan meteen beelden van Wakker Dier naar boven van industriële kippenhouderijen.

En... hoe vertellen we dit het beste aan ons zoontje? Het doet me denken aan het boek 'Hoe gaan we dit uitleggen' van Jelmer Mommers over klimaatopwarming. Nu gaat het over de eieren in onze eigen tuin. Ga ik zeggen:
"We eten de eieren niet meer, want ze zijn ongezond."
"Waarom ongezond, papa?"
Tja, regenwormen, regenjassen.
Hij zal vragen: "Wat doen we dan nu met de eieren?"
Ik heb nog geen idee. De container in? Au.

Ik voel een traan prikken om weer een deel van onze gezonde leefomgeving dat verdwijnt. De Australische ecofilosoof Glenn Albrecht bedacht daarvoor de term 'solastalgie': heimwee naar een verloren wereld.

Het wakkert mijn vuur voor een duurzamere wereld ook aan: een toekomst die gezond is voor onszelf en alles wat leeft. Geen idee of het gaat lukken, maar het voelt als het juiste om daarvoor te gaan. Vanuit m'n werk doe ik wat ik kan.

Vandaag verder.